 |
Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται πυρετωδώς να αναλάβει ως κυβέρνηση τη διαχείριση
της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Δεν είναι μόνο η ομολογία του
Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή» 21/10/2012, όπου
προβάλλει την ανάγκη κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Οχι λαϊκής σωτηρίας,
εθνικής, δηλαδή και του κεφαλαίου. Αυτό γίνεται φανερό και από άρθρο του Γ.
Σταθάκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητή Οικονομικών στο «Βήμα της Κυριακής»,
21/10/2012. Τι λέει; «Η διέξοδος από την κρίση συναρτάται από τρεις βασικές και
παράλληλες Αλλαγές πολιτικής στον αντίποδα του μνημονίου. Τη σταθεροποίηση των
δημοσίων οικονομικών και των μισθών στα σημερινά τους επίπεδα, την επίλυση του
τραπεζικού προβλήματος και την αναζήτηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ταχείας
αποτελεσματικότητας. Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο. Οι δημόσιες δαπάνες
«παγώνουν» στο σημερινό τους επίπεδο, περίπου δηλαδή στο 40% - 41% του ΑΕΠ».
Αυτή η τοποθέτηση κάνει λόγο για σταθεροποίηση των μισθών στα σημερινά επίπεδα
των μισθών πείνας. Και των δημόσιων οικονομικών, επίσης, στα σημερινά επίπεδα,
δηλαδή δεν προβλέπουν ενίσχυση στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.
 |
Και συνεχίζει: «Οι
επιβεβλημένες Αλλαγές (ενιαίο μισθολόγιο, πάταξη της κατασπατάλησης πόρων σε
δημόσια έργα, προμήθειες, υπεργολαβίες, διαχείριση δαπανών Υγείας, δημοτικές
επιχειρήσεις, κ.λπ.), αναμένεται να εξοικονομήσουν πόρους της τάξης του 10% -
15% των δημοσίων δαπανών ή περίπου 5 - 6 δισ. ετησίως. Η διαδικασία αυτή
απαιτεί ριζικές Αλλαγές στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο διαχείρισης των δημοσίων
πόρων. Οι πόροι αυτοί μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για
επανεπενδύσεις στους ίδιους κλάδους και να συμβάλουν θετικά στην ανάκαμψη της
οικονομίας». Ας πούμε ότι πράγματι από τις σπατάλες θα εξοικονομηθούν πόροι.
Αυτοί πάλι θα δοθούν στο κεφάλαιο για επενδύσεις με μισθούς καθηλωμένους.
Αλλωστε, και ο Ν. Βούτσης την περασμένη βδομάδα το πρωί στο ΜΕΓΚΑ, είπε ότι αν
περάσουν τα αντεργατικά μέτρα καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τα ακυρώσει.
Προετοιμάζονται, φαίνεται, να διαχειριστούν αυτήν την πραγματικότητα ως
αναγκαίο κακό και με κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση της ζωής των
εργαζομένων κάποτε στο αόριστο μέλλον. Αλλωστε, και ανάκαμψη να έρθει θα είναι
αναιμική, η επόμενη κρίση θα έρθει γρήγορα. Αρα ποιο το όφελος για τους
εργαζόμενους;
 |
Συνεχίζοντας στο άρθρο γράφει τα εξής: «Το δεύτερο είναι η σταθεροποίηση των
δημοσίων εσόδων στο 38% - 39% του ΑΕΠ με αναδιανομή των φορολογικών βαρών από
τα ασθενέστερα στα πιο ευκατάστατα στρώματα και τη μετατόπιση από την έμμεση
στην άμεση φορολογία. Εδώ αναπόφευκτα πρέπει να υπάρξουν ριζικές τομές στο
φορολογικό σύστημα και ταχεία εισαγωγή θεσμικών ρυθμίσεων για ανάκτηση εσόδων
από τους κατόχους συσσωρευμένου πλούτου από την περίοδο της διαπλοκής και της
εκτεταμένης φοροδιαφυγής». Τι λένε εδώ; Οτι θα φορολογήσουν τους πλούσιους και
όχι τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα κέρδη. Γιατί, αν φορολογήσουν
καπιταλιστικές επιχειρήσεις και κέρδη, ποιος καπιταλιστής θα επενδύσει;
Σε άλλο σημείο γράφει:
«Ο δεύτερος άξονας αφορά την επίλυση του τραπεζικού ζητήματος και της
χρηματοδότησης της οικονομίας. Η άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών είναι
επιβεβλημένη... Η καλύτερη λύση είναι φυσικά η "αμερικανική", ή
κάποια παραλλαγή της. Οι τράπεζες δίνουν κοινές μετοχές έναντι των χρημάτων που
λαμβάνουν από το κράτος ή τον EFSF ή όποια συνδυασμένη συμφωνία προκύψει και
τίθενται υπό άμεσο ή έμμεσο κρατικό έλεγχο». Εδώ δε λέει τίποτα διαφορετικό από
την έως τώρα πολιτική της ανακεφαλαιοποίησης. Οι τράπεζες που παίρνουν κεφάλαια
τίθενται υπό δημόσιο έλεγχο. Κάνει, όμως, τη λαθροχειρία και μιλά για
κρατικοποίηση, ενώ δεν την εννοεί, αφού διευκρινίζει ότι θα είναι υπό δημόσιο
έλεγχο. Γιατί, όμως, ενίσχυση των τραπεζών; Για τη χρηματοδότηση των
επιχειρήσεων για επενδύσεις. Γιατί, λοιπόν, η ανακεφαλαιοποίηση; Για να αντιμετωπίσουν
οι τράπεζες, όπως γράφει, «τα κόκκινα δάνεια και την εξυγίανση του
χαρτοφυλακίου τους, την ομαλή χρηματοδότηση των υγιών επιχειρήσεων». Δηλαδή, να
αντιμετωπίσουν τη χασούρα από τα δάνεια που δεν πρόκειται να εισπράξουν και να
χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις.
 |
Και κλείνει ως εξής: «Ο τρίτος άξονας αφορά τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Η
αποπληρωμή των τόκων ύψους 100 δισ. μέχρι το 2020 (από τις ιδιωτικοποιήσεις 50
δισ. και το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, άλλα 50 δισ.) είναι εξωπραγματικό. Η
αναδιάρθρωση του χρέους αναπόφευκτα περιέχει το άμεσο «κούρεμα» ή κάποια μορφή
«κουρέματος» συμβατή με την προσέλκυση πόρων και από τις διεθνείς χρηματαγορές,
όπου τα ομόλογα έχουν μεταβαλλόμενη τιμή ανάλογα με την ανάπτυξη της
πραγματικής οικονομίας (ρήτρα ανάπτυξης, δηλαδή, όχι μόνο στην αποπληρωμή των
διακρατικών δανείων, αλλά και προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων στη διαδικασία
αυτή)». Στη διαπίστωση ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και χρειάζεται
«κούρεμα» συμφωνεί με το ΔΝΤ, όπως, άλλωστε, το έχουν διατυπώσει πολλάκις, από
τότε που το δήλωσε δημόσια και η Κρ. Λαγκάρντ. Με το ΔΝΤ ο ΣΥΡΙΖΑ. Και
ταυτόχρονα προτείνει μια διαφορετική μορφή αποπληρωμής του κρατικού χρέους,
προβάλλοντας ότι αυτή συνδυάζεται και με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων για
επενδύσεις. Τι θα ωφεληθεί ο λαός απ' όλα τα παραπάνω; Τίποτα. Θα χάσει. Πρώτ'
απ' όλα γιατί το εισόδημά του θα μείνει στα σημερινά επίπεδα και δεύτερο γιατί
θα πληρώνει και το χρέος. Μα, αν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια
καραμπινάτη μορφή διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος
των εργαζομένων τι είναι;
πηγη: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-10-2012
Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου