Λιάνα Κανέλλη : Συμπυκνωμένη διάψευση

Σ' ενα κουτάκι τόσο δα, με μια σχισμή που το 'παν κάλπη, σε δυο γραμμούλες τόσες δα που τις είπαν τιτίβισμα, κλείστηκε ο πολιτικός νους του ανθρώπου, η αντίσταση, η παράδοση, η θέση και η άρση των συνεπειών μιας κρίσης αιματηρής, και μιας επίμονης, αργής αλλά αποτελεσματικής, παθητικής αποκτήνωσης στο θερμοκήπιο του σύγχρονου κυρίαρχου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Πάνε δυο δεκαετίες σχεδόν που στην πλατεία Κουμουνδούρου, επί έναν περίπου χρόνο, είχαν στήσει τα τσαντίρια τους Κούρδοι πρόσφυγες. Τα τωρινά κόμματα της συγκυβερνώσας αντιπολίτευσης ωρύονταν για τη... μόλυνση, την... αισθητική και την... αριστερή εκμετάλλευση του προσφυγικού προβλήματος! Μια μέρα πέρασε η «σκούπα», ο «νόμος κι η τάξη», έληξε το ζήτημα με συνοπτικές διαδικασίες ντροπιαστικής σιωπής και αδημονούσας σκοπιμότητας. Τώρα το θέμα και το θέαμα της απανθρωπιάς, του πολέμου, της προσφυγιάς, αποκεντρώθηκε σαρκαστικά. Βαράει τα νησιά και τις προσδοκίες για τουριστικές αρπαχτές. Και στο Πεδίον του Αρεως, γυναικόπαιδα απ' την Κεντρική Ασία, ζουζουνίζουν επιβίωση στο πλεμόνι της ευρωπαϊκής Αθήνας που υποδέχεται την τρόικα - κουαρτέτο, μετά βαΐων και κλάδων συνοδεία δυόμιση εκατοντάδων φρουρών. Οχι, δεν πρόκειται για φρουρούς της επανάστασης των σκληρών διαπραγματευτών. Είναι οι ακοίμητοι φρουροί της πανηγυρικής ματαίωσης. Αυτής που μετέτρεψε το αείποτε μνημειώδες «μη πόλεμος» του Ανδρέα Παπανδρέου, σε «μη προσφυγιά», «μη διάσπαση», «μη ναι και μη όχι», μια ωραία και νέα κυβερνώσα «μη αριστερά».

Θα ήταν υλικό για επιθεώρηση σε άλλες εποχές, εκείνες που ζωγράφιζαν τις αγελάδες από πεπιεσμένο χαρτί διάφοροι διάσημοι καλλιτέχνες και χοντροπλήρωναν οι χορηγοί και τις έστηναν σε πάρκα και πλατείες, κρατώντας τις ακριβότερες για τους κήπους τους. Είναι όμως μια τραγωδία, παγκόσμιας εμβέλειας, μυθικών διαστάσεων, που λέει κι ο κ. Φίλης μας, να αναμετράται με το μπόι της Ιστορίας, ένας σύγχρονος μεγΑλέξανδρος - Αλέξης, ταυτόσημος κατά Γλέζο με τα βρακιά που κατέβηκαν μεγαλόπρεπα ωσάν να πρέπει να πειστούμε πως πρόκειται περί υποστολής της σβάστικας απ' την Ακρόπολη...

Ουδείς ακούει οιμωγές απελπισίας που ενώνουν το Πεδίον του Αρεως με τον ήχο των τουρκο-ΝΑΤΟικών αεροπλάνων που βομβαρδίζουν κουρδικά χωριά και πόλεις φουσκώνοντας το «Ισλαμικό Κράτος» με σφαγμένους άπιστους. Στη θεωρία των παιγνίων του σύγχρονου έπους της Βαρουφιάδας δε χωράνε τέτοιες γεωπολιτικές αναλύσεις αφού στην κυβερνώσα συριζανελική αριστερά, τα συντροφικά μαχαιρώματα περιλαμβάνουν οπωσδήποτε τις μανάδες και τους μπαμπάδες των πρωταγωνιστών, ζωντανών τε και πεθαμένων...

Τούτο δω το «ντούρου ντούρου στην πλατεία Κουμουνδούρου», κακόηχο ευκολάκι ψευτοδιανοούμενων της δεκαετίας του '90, έγινε απότομα καθεστώς αποτρόπαιο, προσωπικών στρατηγικών και ενδοαριστερού εμφυλίου μιας ιδιότυπης οικογενειακής πολιτικής επικοινωνίας. Ετσι, μέσα σ' ένα άθλιο εξάμηνο πολιτικής εξαπάτησης περιτυλιγμένης σε ρεαλισμό και ξεφτιλισμένη αξιοπρέπεια λαού, έχουμε: Τον πατέρα του Βαρουφάκη να παρεμβαίνει με δηλώσεις που κατέληξαν στο «το δημοψήφισμα είναι του Γιάνη». Τον πατέρα του Παππά να την πέφτει στην Ζωή για τη μαμά της. Την Βαλαβάνη να παραπονιέται που δεν είχε συντροφική στήριξη στην τραπεζική παρεξήγηση με τη μαμά της. Τον Βαρουφάκη να διατυμπανίζει πως η μάνα του ήταν ακροδεξιά τρομοκράτισσα. Το σύζυγο της προέδρου να περιφέρει τους όρχεις του πρωθυπουργού στα πέρατα της Γης και να υπόσχεται ότι θα πάει κατάλογο υπογραφών στη γυναίκα του. Δυσβάσταχτο αριστερό ριάλιτι - απάντηση στη μεταπολιτευτική κυριαρχία των σογιών! Εξοχα! Αν μάλιστα δει κανείς και την απόλυτη, με το αζημίωτο βεβαίως, οικογενειοκρατία εντός εκτός Κοινοβουλίου, στις τάξεις της Χρυσής Αυγής, όπου ακόμα και έδρες κάνουν φτερά για να μείνουν στα κελιά κάτι μαχαιροβγάλτες που δεν είχαν βύσμα στη φαμίλια του αρχηγού, τότε η νεολαία διδάσκεται μαζικά την αξία όχι μόνο των κάπιταλ κοντρόλς αλλά και την υπεραξία των φάμιλι κοντρόλς...

Αυτή η παραλληλία του «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» και «για τη μάνα μου ρε γαμώτο» δεν αντέχει να παρουσιάζεται και να πωλείται ως καινοτομία επικοινωνίας αριστερού τύπου, λες κι η «Φίνος Φιλμ» βάφει τις ταινίες της - ύμνο της μετεμφυλιακής μικροαστικής Ελλάδας - στην αθωότητα ενός πλάνου Βήτα καλά επεξεργασμένου από κάτι εταιρείες τεχνολογικών φρικιών στο Τέξας και τη Μόσχα...

Η συμπυκνωμένη διάψευση εκείνου του «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, υποβόσκει ως πολιτισμικό τέρας στα σπλάχνα ενός δηλητηριασμένου κοινωνικού ιστού, που βαριανασαίνει στα έγκατα της καταναγκαστικής υπομονής και της εκβιασμένης ανοχής στο πολιτικό παράλογο. Θα καταπιεί ταλέντα, μεγάλο μέρος του νεανικού ενθουσιασμού, τόνους εμπειρίας των ασυμβίβαστων γεροντότερων, κι όλη την αντοχή των ώριμων. Θα λεκιάσει εκείνη την κρίσιμη μάζα που είναι ικανή για όλα, και την ανατροπή, με το στίγμα του προσαρμοσμένου ανέφικτου. Και τότε όλα θα είναι ευκολότερα για τον ταξικό εχθρό κι η χειραγώγηση θα μοιάζει με ευεργεσία...