 |
Για μία ακόμη χρονιά
δεκάδες πολίτες, μαθητές και αθλητές τιμήθηκαν με διάφορες διακρίσεις από τη
Δημοτική Αρχή της Βέροιας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την απελευθέρωση της
πόλης από τον τουρκικό ζυγό. Εάν καθίσει να υπολογίσει κανείς το συνολικό αριθμό
τους, από τότε που οι δημοτικές αρχές της πόλης επέλεξαν αυτό τον τρόπο,
ανέρχονται σίγουρα σε πολλές εκατοντάδες, τόσο που κανείς να μην θυμάται
ποιος και γιατί έχει τιμηθεί σ’αυτήν την πόλη. Με τα παραπάνω δεν θέλουμε
να θίξουμε κανέναν από όσους έχουν τιμηθεί, μάλιστα εκφράζουμε και τα δικά μας
συγχαρητήρια για τα όσα έχουν πετύχει στον πνευματικό, αθλητικό ή όποιο άλλο
στίβο. Απλά θέλουμε να συμβάλλουμε σε μία συζήτηση που θα πρέπει να γίνει
επιτέλους στο Δημοτικό Συμβούλιο, με τη συμμετοχή και των φορέων της περιοχής
ώστε να αλλάξει ριζικά αυτή η εθιμοτυπία και να μπει σε νέα βάση το «ποιους και
γιατί» βραβεύει η δημοτική αρχή.
Το πρώτο θέμα αφορά το
τι βραβεύουμε. Κατά την αποψή μας θα πρέπει να έχει ως βάση την κοινωνική
προσφορά, προς την πόλη και τους ανθρώπους της. Να προσδιοριστεί με σαφήνεια
κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα να διευκρινιστεί παραπέρα η έννοια του
“εθελοντισμού”. Ο γράφων πολλές φορές έθεσε το ζήτημα αυτό στις δημοτικές
αρχές, στο γιατί π.χ τόσα χρόνια δεν τιμήθηκαν αυτοί (αντιστασιακοί) που έδωσαν
το αίμα τους για την απελευθέρωση της πατρίδας μας σε αντίθεση με άλλους που η
συμβολή τους π.χ στον καθαρισμό περιοχών της πόλης θεωρείται στην πράξη ως
σημαντικότερη...Ή τι θεωρείται τελικά πνευματική συνεισφορά στην πόλη.
Χρειάζεται π.χ η συγγραφή ενός βιβλίου για την ιστορία της ή πλευρές της για να
εξασφαλίσει κανείς τη βράβευση;Το ίδιο ισχύει και για τις απονομές σε
αριστούχους μαθητές. Μήπως τελικά χρειάζεται να γίνεται κάτι τέτοιο σε άλλες
“στιγμές” (π.χ Τριών Ιεραρχών); Θα μπορούσε όμως για παράδειγμα να τιμούνται
νέοι επιστήμονες ή καλλιτέχνες που με το έργο της έκαναν “γνωστή” την πόλη αλλά
και συνέβαλαν στην “ανύψωση του πνευματικού επιπέδου” του λαού της.
 |
Το δεύτερο ζήτημα αφορά
το ποιους. Σίγουρα ο μεγάλος αριθμός τους δεν βοηθά, αντίθετα στην πράξη
“υποβαθμίζει” (ανεξάρτητα από προθέσεις) και την ίδια την έννοια της βράβευσης.
Υποστηρίζουμε δηλαδή ότι εφόσον καθιερώσουμε “αυστηρότερα κριτήρια” για το τι
βραβεύουμε θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα για σημαντική μείωση του αριθμού αυτών
που βραβεύουμε. Και μάλιστα αυτό εφόσον επιτευχθεί θα δίνει μεγαλύτερη “αξία”
και στον ίδιο τον τιμώμενο. Αυτό μπορεί να δεθεί κατά τη διάρκεια της ανάλογης
τελετής και με συνοπτική παρουσίαση του έργου του για το οποίο βραβεύεται.
Υποστηρίζουμε δηλαδή το “κάλιο λιγότεροι και καλύτερα”.
Πολλές φορές το ζήτημα
των βραβεύσεων αποτέλεσε αιτία αντιπαραθέσεων μεταξύ συμπολίτευσης-αντιπολίτευσης.
Και αυτό γιατί αποδεικνύεται και με αυτόν τον τρόπο ότι ορισμένες φορές πίσω
από τις βραβεύσεις (κάνουμε λόγο διαχρονικά) υπήρχαν πολιτικές σκοπιμότητες, ή
αλλιώς εξυπηρετούνταν “εκλογικά γραμμάτια” (προεκλογικά ή μετεκλογικά).
Αυτή η ιστορία θα πρέπει να λήξει. Να σταματήσουν δηλαδή κάθε είδους “πολιτικά
παιχνίδια” γύρω από το ζήτημα αυτό!
Η τιμή από μέρους των
αρχών της πόλης προς τους διάφορους πολίτες θα πρέπει να αποκτήσει πιο
ουσιαστικό-αντικειμενικό χαρακτήρα, να είναι αποτέλεσμα συλλογικής
διαβούλευσης, να αποκατασταθεί δηλαδή η πραγματική της ουσία. Να μην καταλήξουν
οι βραβεύσεις αυτές όπως τα διάφορα βραβεία Νόμπελ (ιδιαίτερα για λογοτεχνία
και ειρήνη) που κανείς δεν τα θυμάται (πέρα από τους τιμώμενους) ή και δεν
αναγνωρίζει, τους μήνες που ακολουθούν τις λαμπρές τελετές απονομής τους. Ας
γίνει επιτέλους μια τέτοια συζήτηση!
Αλ. Χατζηκώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου