Και μεις τι περιμένουμε;;;;;;;;;

Και εμείς; Τι περιμένουμε;

Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν!

Οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν!

Από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια!

Τέτοια περιμένουμε; (Μ. Μπρεχτ)

Οποιος ζει ανάμεσα στους απλούς πολίτες, ακούγοντας τον “σφυγμό” τους, σίγουρα καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα ότι η  πλειοψηφία του πληθυσμού υποφέρει, είναι απελπισμένη, αναζητά διέξοδο για το σήμερα, ενώ δεν έχει αποφασίσει ακόμη προς ποια κατεύθυνση θα στρέψει τη δικαιολογημένη οργή του. Τα “επίσημα” στοιχεία δεν μπορούν να απεικονίσουν τα καθημερινά “μικρά” και “μεγάλα” δράματα που παίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών των άλλοτε “νοικοκυραίων”.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία στο 18% των οικογενειών δεν  υπάρχει  ούτε ένας εργαζόμενος(!). Εκατοντάδες χιλιάδες, χρόνια τώρα δεν ζουν, απλά επιβιώνουν με όποιο τρόπο βρουν (π.χ με τις συντάξεις των παππούδων, τα δανεικά από συγγενείς ή γείτονες, τα συσσίτια της εκκλησίας και των διαφόρων εθελοντών που ανήκουν σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Στο 27% έχει πάει η επίσημη ανεργία (αυτή που καταγράφεται στα γραφεία του ΟΑΕΔ), ενώ είναι πολύ μεγαλύτερη μια και οι περισσότεροι δεν παίρνουν επίδομα ή δεν πιστεύουν ότι εάν γραφτούν ως άνεργοι θα έχουν κάποιο όφελος. Οι άλλοτε εμπορικοί δρόμοι των πόλεων μας έχουν ερημώσει, ενώ οι επαγγελματίες έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους και ψάχνουν να πληρώσουν τα ασφάλιστρα στον ΟΑΕΕ προκειμένου να κλείσουν και “επίσημα”. Οι “τυχεροί” που εργάζονται ακόμη βλέπουν αφενός τους μισθούς και τα μεροκάματα να μειώνονται δραματικά και αφετέρου να καταργείται στην πράξη κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος. Οι σημερινοί κυβερνώντες μας δίνουν το ίδιο “φάρμακο” με τους προηγούμενους που έχει τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα!

Σ’αυτά τα κοινωνικά ερείπια είναι “φυσικό” αφενός να βασιλεύει μια απέραντη μελαγχολία και απογοήτευση και αφετέρου να αναζητούνται “λύσεις”  γρήγορες εύκολες και με άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα, να αναζητούνται κάθε είδους “Μεσσίες και σωτήρες”. Στα κοινωνικά αυτά συντρίμια βρίσκει “πρόσφορο έδαφος” η προπαγάνδα της “Χρυσής Αυγής” που επιτίθεται στους μετανάστες “που μας παίρνουν τις δουλειές”, που συστήνει “γραφεία ευρέσεως εργασίας” με 18 ευρώ μεροκάματο (για να μην ξεχνιώμαστε), που υπόσχεται να “ρίξει στην φυλακή τα λαμόγια”. Μία δύναμη που στη σημερινή εποχή παίζει τον ρόλο των “ταγμάτων εφόδου” στη χιτλερική Γερμανία, δύναμη βαθειά συστημική, “οπλισμένο χέρι” του συστήματος.

Στα ίδια αντικειμενικά δεδομένα, πατά και η “μικροαστική ανυπομονησία” όλων όσων έχουν χάσει “το έδαφος κάτω από τα πόδια τους” και αναζητούν την επάνοδο σε πρώτερες καταστάσεις, στον “χαμένο τους παράδεισο”. Είναι αυτοί που κάνουν “υπομονή” μέχρι τις επόμενες εκλογές, που δεν φαίνεται να αργήσουν και πολύ και που είναι έτοιμοι να “τιμωρήσουν” τους κυβερνωντες (και καλά θα τους κάνουν) επιλέγοντας κόμματα που υπόσχονται “άλλη πολιτική”, “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας”, “παραμονή στο ευρώ” κ.α Και όλα αυτά φυσικά από τον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι ή με το σερφάρισμα στα διάφορα “ψαγμένα site”...

Εμείς προειδοποιούμε, ότι δεν μπορεί ν’ αλλάξει η κατάσταση χωρίς τον αγώνα, μακρύ και δύσκολο, του ίδιου του λαού. Χωρίς σύγκρουση και ρήξη με τις αιτίες της σημερινής κατάστασης (κεφάλαιο-Ε.Ε). Χωρίς δηλαδή ο σημερινός αγώνας για την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων να συνδέεται με την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλων των εφαρμοστικών νόμων, χωρίς την αποδέσμευση από την Ε.Ε, χωρίς τη δρομολόγηση λύσεων σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση, για μια Ελλάδα όπου την εξουσία (κοινωνική-οικονομική-πολιτική) θα έχει ο ίδιος ο  λαός. Οι εκλογές-όποτε και αν γίνουν- απλά θα είναι ένα “στιγμιότυπο” της μάχης αυτής, ένα “ατού” που θα πρέπει σωστά να αξιοποιηθεί για τους επόμενους αγώνες.

Με τιμή Αλέκος Χατζηκώστας