Η μετακόμιση των εταιρειών και οι ανάγκες του λαού

Η είδηση για τη μεταφορά της έδρας της ΦΑΓΕ από την Ελλάδα στο Λουξεμβούργο έχει πυροδοτήσει στις στήλες των οικονομικών εφημερίδων μια πολύπλευρη συζήτηση για το μέλλον της επιχειρηματικότητας, τις κινήσεις που ανοίγονται ως επιλογές μπροστά στις εταιρείες, για την επιβίωση και ανάπτυξή τους κτλ. Από τη πλευρά των λαϊκών αναγκών, πρέπει να είναι καθαρό ότι τέτοιες «μετακομίσεις» των επιχειρήσεων δεν έχουν τίποτα θετικό να προσφέρουν στους εργαζόμενους.

Οι συνέπειες που «κουβαλάει» μαζί της μια τέτοια αλλαγή έδρας δεν αφορούν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, π.χ. σε επαρκή ποσοτικά, θρεπτικά και ασφαλή γαλακτοκομικά προϊόντα. Αφορούν την πρόσβαση του Ομίλου σε περισσότερες ή μεγαλύτερες αγορές, τη μείωση του κόστους παραγωγής, μεταφοράς και κυρίως φορολογικούς παράδεισους, την εξασφάλιση -σε τελική ανάλυση- μεγαλύτερης «ανταγωνιστικότητας» έναντι των άλλων Ομίλων του κλάδου. Ανεξάρτητα από το κατά πόσο η διοίκηση της εταιρείας έχει καταλήξει στο αν θα γίνουν αλλαγές στο προσωπικό που σήμερα απασχολεί στην Ελλάδα (στη συρρίκνωση της γραμμής παραγωγής κ.ά.), τα σχέδια «αναδιάρθρωσης» στα οποία προχωρούν όλο και περισσότερες εταιρείες δεν αποσκοπούν στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων που αντικειμενικά έχει μια χώρα για την ανάπτυξη ενός κλάδου.

Οπως π.χ. τα προτερήματα που θα μπορούσε να αντλήσει η ντόπια γαλακτοβιομηχανία από την ανάπτυξη μιας κτηνοτροφίας που δε θα υπονομευόταν μέσω Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Από την αξιοποίηση (και παραγωγή) του έμπειρου εργατοτεχνικού δυναμικού, μακριά από τη λογική του «κόστους» που πρέπει να περικοπεί και γι' αυτό οδηγεί σε απολύσεις ή αφήνει ανέργους αποφοίτους από τμήματα σχετικά που θα μπορούσαν να δώσουν σημαντική ώθηση στην ίδια την οργάνωση της παραγωγής.

Από την ένταξη στην παραγωγική αλυσίδα όλων των επιτευγμάτων της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου, χωρίς τα βαρίδια της «ανταγωνιστικότητας» που καθορίζουν το αν και το πότε μια νέα μηχανή θα αξιοποιηθεί σε έναν κλάδο με βάση το αν αυτό συμφέρει τον εκάστοτε επιχειρηματία.

Ολα αυτά όμως, δεν αφορούν ούτε τους καπιταλιστές, ούτε τις εφημερίδες τους, γιατί πολύ απλά, η υλοποίηση τέτοιων στόχων απαιτεί κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Είναι όμως θέματα επίκαιρα για το λαό και κάθε εργάτη, γι' αυτό και το βάθεμα της αντιπαράθεσης και της κουβέντας σε κάθε κλάδο, είναι βασική ευθύνη κάθε πρωτοπόρου εργάτη