Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ

     Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ

   Νέο μνημόνιο – οδοστρωτήρας, με εξοντωτικά μέτρα, που προστίθενται στα όσα έχουν ληφθεί ως σήμερα και θα οδηγήσουν βαθύτερα στη φτώχεια εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, επιχειρούν να επιβάλουν η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα, για να εξασφαλίσουν ακόμη φθηνότερα εργατικά χέρια στο κεφάλαιο.

   Σφαγιαστικές περικοπές μισθών, μείωση επικουρικών συντάξεων, χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, νέα φορολογικά χαράτσια, ξεπούλημα κρατικών επιχειρήσεων, δραστικές περικοπές σε φαρμακευτικές και κοινωνικές δαπάνες.

   Συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, τρόικα, ΣΕΒ και η κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ετοιμάζονται να ρίξουν, την εργατική τάξη, στα κρεματόρια της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, με ένα πλασματικό κοινωνικό «διάλογο».

   Άλλοι υπουργοί διαβάζουν το μνημόνιο, άλλοι όχι. Το ψηφίζουν όμως για να μας «σώσουν».

   Η χώρα βυθίζεται όλο και πιο βαθειά στην ύφεση και ο Ελληνικός λαός στην εξαθλίωση.

 Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά αναρωτιέμαι ο κόσμος των γραμμάτων και της τέχνης που είναι; Που είναι αυτός ο κόσμος που άλλες δύσκολες εποχές, ήταν παλικάρια απέναντι στο σύστημα, μαχητές δίπλα στον εργαζόμενο;

    Μερικοί απόντες. Ξαπλωμένοι  στο καναπέ τους απολαμβάνουν νωχελικά την πίτσα τους και την παγωμένη μπύρα τους.

   Οι περισσότεροι όμως είναι εδώ. Με μια διαφορά όμως. Τους απολαμβάνουμε σε καθημερινή βάση στα πολιτικά σουαρέ και στα τηλεοπτικά τραπέζια της «δημοκρατικής» μονοφωνίας. Όλοι παρόντες. Πλήθος εκπροσώπων ενός πολιτικού συστήματος που τα έκαναν όλα Γης Μαδιάμ. Ίσωμα και τώρα το παίζουν από πάνω « σωτήρες».

   Τσανακογλείφτες «διανοούμενοι», υπαλληλάκια, σφογγοκωλάριοι του ίδιου πολιτικού συστήματος. Είχε δίκιο, ο μεγάλος πεζογράφος μας, ο Κ. Βάρναλης. Ο κοινωνικός ποιητής που στάθηκε δίπλα στα προβλήματα του λαού, που με τα ποιήματά του μιλούσε στην ψυχή του λαού έγραφε: …. « και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,…. Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»…. Είχε άδικο.

   Αλήθεια τι θα έγραφε για την περιφερόμενη αυθάδεια του εκδοτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου; Οι απαστράπτοντες «αστέρες» της σαπίλας, χορτάτοι οι ίδιοι, μια ζωή «προαγωγοί» και «φιλιππινέζες» εκείνης της πολιτικής που για να υπάρχει φροντίζει να διατηρεί στον αφρό το κάθε «πετυχημένο» και «καπάτσο» κατακάθι.

   Όλοι αυτοί, μπουκωμένοι, καλούν τους άλλους να ζήσουν χωρίς μισθό, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς ελπίδα. Μας πουλάν κάθε βράδυ «προφεσοριλίκι» από τα κανάλια του συστήματος, πόσο ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ είναι, να κοπεί ο ήδη κομμένος μισθός. Όλοι αυτοί μας ζητούν να ζήσουμε με ψίχουλα. Μας λένε με το χαμόγελο στα χείλη να προσέχουμε όταν θα πηγαίνουμε τα χρυσαφικά μας στα ενεχυροδανειστήρια για καλλίτερες τιμές. Αντί να τους στείλουμε στο διάολο να τους κάνουμε μία πρόταση.

Ας παραιτηθούν από τα εισοδήματά τους. Ας ζήσουν με 600 και 1000 ευρώ μισθό ή σύνταξη. Θα τους χαρίσουμε τους φόρους και τα χαράτσια. Με αυτά τα χρήματα θα πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Να ζεσταθούν. Να ζήσουν. Ας εφαρμόσουν επάνω τους τις «θυσίες» που απαιτούν από εμάς.  Και μετά ας βγουν στους τηλεοπτικούς σταθμούς να στηρίξουν το σάπιο τους καπιταλιστικό σύστημα.