Η αντιδραστική νομοθετική ρύθμιση, που φέρνει η κυβέρνηση, βάζει νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια εργατικά συνδικάτα, ορίζοντας ότι «ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών».
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση υπερδιπλασιάζει τον αριθμό των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου η Γενική Συνέλευση ενός πρωτοβάθμιου σωματείου να προκηρύξει απεργία, αφού σύμφωνα με το ισχύον καθεστώς, απαιτούνταν η πλειοψηφία από το 1/3 (στην πρώτη Γενική Συνέλευση) μέχρι το 1/5 (στην τρίτη Γενική Συνέλευση) των τακτοποιημένων οικονομικά μελών.
Με τον τρόπο αυτόν υλοποιείται μια πάγια απαίτηση του κεφαλαίου: Χαρακτηριστικά, μόλις ένα μήνα πριν την κατάθεση της κυβερνητικής τροπολογίας, ο ΣΕΒ απαίτησε για μια ακόμα φορά δημόσια την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στα «χαμηλά ποσοστά συμμετοχής εργαζομένων στις αποφάσεις για την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων».
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, της υλοποίησης της στρατηγικής του κεφαλαίου, η ΝΔ έσπευσε να δηλώσει ανοιχτά ότι θα ψηφίσει την κυβερνητική ρύθμιση ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, διαμαρτυρόμενη μάλιστα για την προσωρινή απόσυρσή της...
Καθόλου τυχαία, η κυβέρνηση, με τη στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων, χτυπάει την εργατική τάξη στο πρωτοβάθμιο επίπεδο οργάνωσης, μέσα στην επιχείρηση, εκεί δηλαδή που εκφράζονται πιο έντονα η εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία, οι απειλές και οι πιέσεις. Πρόκειται για μια ρύθμιση που ανοίγει ταυτόχρονα δρόμο για το χτύπημα της δυνατότητας κήρυξης απεργίας και από τα κλαδικά συνδικάτα, για μια επίθεση που δεν πρόκειται να αφήσει στο απυρόβλητο κανένα επίπεδο συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων.
Το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος που φέρνει η κυβέρνηση, «κουμπώνει» με όλο το ήδη υπάρχον αντιαπεργιακό πλαίσιο:
-- Με τους περιορισμούς που θέτει εξαρχής ο συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982, στη βάση των οποίων ήδη 9 στις 10 απεργίες κρίνονται παράνομες ή/και καταχρηστικές.
-- Με την έμμεση νομιμοποίηση της εργοδοτικής ανταπεργίας («λοκ άουτ»), με διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2017.
-- Με τη διεύρυνση των λόγων που μια επιχείρηση μπορεί να επικαλεστεί για να απολύσει συνδικαλιστές, την οποία ψήφισε με άλλη διάταξη η ίδια κυβέρνηση, προσθέτοντας μεταξύ άλλων την «αδικαιολόγητη απουσία» του συνδικαλιστή πάνω από... 3 μέρες (!), καθιστώντας σχετικά εύκολο να στηθεί μια τέτοια κατηγορία από την εργοδοσία, ειδικά σε περιόδους αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Και το... αντιλαϊκό μενού έχει βέβαια συνέχεια, αφού η ψήφιση των μέτρων της τρίτης «αξιολόγησης» θα δώσει τη σκυτάλη στο «συμπληρωματικό μνημόνιο», στο πλαίσιο του οποίου περιλαμβάνεται η «κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας», η μονιμοποίηση δηλαδή όλων των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών καθώς και το νέο χτύπημα στο δικαίωμα των Σωματείων και των Ομοσπονδιών να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις, με πρόσχημα τη λεγόμενη «αντιπροσωπευτικότητά» τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου