Είναι ολοφάνερο πια ότι αυτό που επιδιώκουν δεν είναι να βγει η Ελλάδα από την κρίση.
Το μνημόνιο δεν οδηγεί σε έξοδο από την κρίση. Αυτό που επιδιώκουν είναι να επιβάλουν με απειλές και τρομοκρατία ένα νέο καθεστώς βαρβαρότητας και εργασιακού Μεσαίωνα (...) Και σήμερα δεν πρόκειται να αφήσουμε την Ελλάδα στα βάναυσα χέρια των δανειστών και των εκπροσώπων τους (...) Και θα βάλουμε τέρμα στο καθεστώς της μνημονιακής βαρβαρότητας. Με τους αγώνες και με την ψήφο μας. Με την ανυπακοή, την αντίσταση, την αλληλεγγύη (...) Η αντιπαράθεση και η αναμέτρησή μας με τις δυνάμεις του μνημονίου δεν είναι λοιπόν ούτε ευκαιριακή, ούτε πρόσκαιρη, ούτε πολύ περισσότερο προσχηματική».
Αυτά έλεγε ο Αλ. Τσίπρας τον Αύγουστο του 2013.
Κρύβοντας έτσι ότι τα μνημόνια εφαρμόστηκαν με στόχο την έξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, απ' τις ανάγκες του οποίου υπαγορεύτηκαν και όχι από τις ανεξήγητα τιμωρητικές διαθέσεις της Μέρκελ απέναντι στον ελληνικό λαό. Κρύβοντας ότι αυτή η πολιτική δεν είναι καινούργια, δεν είναι απότοκο μόνο της κρίσης, δεν άρχισε με την κρίση, δεν θα τελειώσει με την κρίση, δεν εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδα της κακής δημοσιονομικής κατάστασης και της βύθισης του ΑΕΠ στο -25%. Αντίθετα, ανάλογη πολιτική ξετυλίχτηκε όλο το προηγούμενο διάστημα στην Ελλάδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ανάλογη επίθεση ξετυλίγεται στα δικαιώματα των εργαζομένων σε ολόκληρη την ΕΕ.
Η κάλπικη αντιμνημονιακή ρητορική που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε το 2012 τού έδωσε τη δυνατότητα να κοροϊδέψει ότι είναι δυνατή η φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, η έξοδος απ' αυτήν να γίνει με όρους υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και απ' την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας να ωφεληθούν εξίσου το κεφάλαιο και οι εργάτες. Η προσπάθεια να ξεφτίσουν οι γραμμές που σε μια ταξική κοινωνία διαχωρίζουν τους εκμεταλλευτές απ' τους εκμεταλλευόμενους αποτυπωνόταν σε διακηρύξεις όπως: «Μιλάμε για δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για το αύριο του τόπου και των εργαζομένων (...) Από τη μια η στρατηγική της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Και από την άλλη η στρατηγική των μνημονίων και της παρατεταμένης βαρβαρότητας, που αποσκοπεί στη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους».
Το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ελκτικό, παρότι εξόφθαλμα σαθρό και έωλο, αφού δεν ζητούσε απ' το λαό τίποτα άλλο παρά μόνο ψήφο. Η καλλιέργεια της λογικής της ανάθεσης ήταν εύκολη υπόθεση, έχοντας προηγηθεί η προετοιμασία του εδάφους που «λιπάνθηκε» με την ψευδαίσθηση ότι είναι θέμα διαχειριστή ο τερματισμός των βασάνων του λαού, ότι τα μνημόνια είναι μία απ' τις πολλές επιλογές εντός του πλαισίου της εξουσίας του κεφαλαίου και της ΕΕ. Οτι οι νόμοι του καπιταλισμού - τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους, συγκέντρωση κεφαλαίου, νόμος του κέρδους, ανταγωνισμός - μπορούν με πολιτικές αποφάσεις να αξιοποιηθούν υπέρ του λαού!
Την ίδια ώρα, βεβαίως, που ο Αλ. Τσίπρας απ' τα μπαλκόνια επιχειρούσε τη χειραγώγηση του λαού, άλλα στελέχη, όπως ο Γ. Δραγασάκης, ομολογούσαν πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες», ότι στόχος του ήταν η αντικατάσταση των μνημονίων με νέα, «στη θέση των μνημονίων να μπει ένα σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας» και πως η έκβαση του ζητήματος θα εξαρτηθεί απ' την «δυναμική των συσχετισμών», που σήμερα δικαιολογούνται ότι ...υποτίμησαν και γι' αυτό «φόρεσαν» στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο!
Εκτός από τις ομιλίες του στα προεκλογικά μπαλκόνια όπου έσπερνε ψεύτικες ελπίδες στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ο Αλ. Τσίπρας έκανε ομιλίες και σε διάφορα επιχειρηματικά ινστιτούτα, σε εργοδοτικές ενώσεις, επιμελητήρια, ιμπεριαλιστικά κέντρα του εξωτερικού. Εκεί αυτά που είπε καθιστούσαν σαφέστατες τις δεσμεύσεις του απέναντι στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους που εκ των πραγμάτων καθιστούσαν τις όποιες υποσχέσεις προς το λαό «κενό γράμμα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβήτησε ποτέ τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ούτε έκρυψε ότι ορέγεται τη διαχείρισή του.
Εκρυψε όμως ότι η άλλη πολιτική που υποσχόταν ήταν αλλαγές στο μείγμα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, πείθοντας όσους τον ψήφισαν ότι αυτή μπορεί να επιτευχθεί με όρους που θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Εκρυψε ότι είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης κι όχι η διαχείρισή του που έφερε την κρίση, όπως και ότι η έξοδος απ' την κρίση στο πλαίσιο αυτού του δρόμου σημαίνει νέα κέρδη για το κεφάλαιο και διαγράφει κάθε ελπίδα των εργαζομένων για ανάκαμψη εισοδημάτων και δικαιωμάτων.
Οτι δεν θα ανακόψει τα μέτρα σε βάρος του λαού, που προωθούνται κάτω από το γενικό τίτλο «μεταρρυθμίσεις» ή «αναδιαρθρώσεις», δε θα επαναφέρει το επίπεδο ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων ούτε καν στην κατάσταση πριν από την κρίση.
Τρανό παράδειγμα ο κλάδος του Τουρισμού, όπου η εργοδοσία, με τη στήριξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, παγίωσε για το 2014 τις μειώσεις του 15% που υπέγραψε μέσα στην κρίση, ενώ για το 2015 έδωσε αύξηση - κοροϊδία 1% στους μισθούς.
Το ζήτημα λοιπόν για τους εργαζομένους, τα λαϊκά στρώματα δεν είναι η προσδοκία της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», αλλά να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για ν' ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης υπέρ του λαού, που θα έχει στόχο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της μονομερούς διαγραφής όλου του χρέους, ο δρόμος δηλαδή που προτείνει το ΚΚΕ, της ανατροπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου