Ποιό είναι το μέλλον της νέας γενιάς;;;;

Τα στοιχεία που παρουσίασε η «Καθημερινή» (περιοδικό «Κ» 1/12) για την κατάσταση που βιώνει η νέα γενιά της χώρας μας είναι αποκαλυπτικά και ταυτόχρονα θα πρέπει να προκαλέσουν ένα γενικότερο συναγερμό σκέψης και κυρίως αντίδρασης απ’ όλους μας. Πιο συγκριμένα. Στη χώρα μας , σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΑΤ, υπάρχουν 1.7333.200 άτομα ηλικίας 15-29 ετών. Τα 717.432 σπουδάζουν σε Λύκεια, Πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά και δεν αναζητούν εργασία. 433.800 είναι άνεργοι και αναζητούν εργασία. 138.268 δεν κατατάσσονται πουθενά. Δεν σπουδάζουν, δεν δουλεύουν, ούτε πλέον ψάχνουν για δουλειά. 443.700 έχουν βρει δουλειά. 64.300 δουλεύουν είτε λίγες ώρες την ημέρα, είτε κάποιες ημέρες την εβδομάδα. 46.671 απασχολούνται στη δουλειά συγγενών τους. Συνήθως ανασφάλιστοι και για το χαρτζιλίκι. 72.773 δημιούργησαν δική τους δουλειά μπλέκοντας με την εφορεία και ΟΑΕΕ. Περίπου 100.000 ενώ δουλεύουν με συνθήκες πλήρους απασχόλησης (8ωρο) πληρώνονται με τρεις έως έξι μήνες καθυστέρηση. Μισθός: 511 ευρώ (μεικτά) για τους κάτω των 25 και 586 για τους 25-29 ετών. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παραδέχεται ότι 500.000 (!) νέοι δεν κάνουν «τίποτα». Δηλαδή δεν εργάζονται, δεν εκπαιδεύονται, δεν σπουδάζουν και «διατρέχουν κίνδυνο πολιτικής και κοινωνικής αποξένωσης».

Φυσικά το μεγάλο ζήτημα δεν είναι οι διαπιστώσεις, όσο τραγικές και εάν είναι αλλά κυρίως η αποκάλυψη των αιτιών και η χάραξη δρόμων για το ξεπέρασμα της. Η κατάσταση που αντιμετωπίζει η νέα γενιά, δεν είναι άσχετη με την κατάσταση που αντιμετωπίζουν και οι άλλες ηλικίες π.χ με τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, με τις απολύσεις και την μακροχρόνια ανεργία, με τα αβάστακτα χαράτσια κ.α Η νέα γενιά βιώνει τις συνέπειες μιας βάρβαρης πολιτικής που συντρίβει τα όνειρα και τις ελπίδες. Μία πολιτική που ολοένα και πιο πολύ σπρώχνει νέους επιστήμονες με λαμπρές σπουδές να την εγκαταλείπουν για το εξωτερικό στερώντας την πολύτιμες δυνάμεις.

Τα όνειρα της νέας γενιάς δεν μπορούν να γίνουν πράξη όσο συνεχίζεται η ακολουθούμενη πολιτική. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν οι ίδιοι και οι γονείς τους. Η αντίληψη ότι σ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχει «ατομικός δρόμος σωτηρίας» είναι αδιέξοδη. Το μέλλον δεν περνά από βουλευτικά γραφεία, ούτε από τα γκισέ του ΟΑΕΔ. Η αντιστροφή της κατάστασης θα είναι αποτέλεσμα μόνο συλλογικών αντιδράσεων. Κάνουμε λόγο φυσικά- όσο και εάν αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ξύλινο λόγος» για κοινούς αγώνες γονιών και των παιδιών τους. Να ανακαλυφτεί ξανά η έννοια της συλλογικότητας και της συμμετοχής σε συλλόγους και σωματεία. Η έννοια ότι μόνο με σκληρούς αγώνες κατακτιούνται δικαιώματα. Σήμερα που μια σειρά δικαιώματα, που οι εργαζόμενοι της χώρας μας αγωνίστηκαν για να τα κατακτήσουν, κυβέρνηση, τρόικα, ΕΕ και εργοδότες προσπαθούν να τα πάρουν πίσω, ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος. Δεν είναι όμως ανίκητοι! Το δείχνει η ιστορία του λαϊκού κινήματος της χώρας μας.