ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ: Ο μεγάλος εμπαιγμός

Ολες αυτές οι φοβέρες που υποτίθεται ότι εκτοξεύονται σε όσους έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό και τα πήγαν στην Ελβετία είναι παραμύθι από την αρχή μέχρι το τέλος και το μόνο που επιδιώκουν οι κυβερνώντες είναι η δημιουργία εντυπώσεων. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού ισχύουν δύο πολύ ισχυρά δεδομένα.

Το πρώτο είναι ότι οι ελβετικές τράπεζες εξακολουθούν να διατηρούν το δικαίωμα να μη δίνουν στοιχεία για τις δοσοληψίες που έχουν με τους πελάτες τους, κάτι που έμμεσα ομολόγησε προχτές στη Βουλή και ο υφυπουργός Οικονομικών.

Το δεύτερο είναι ότι η απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων, που απορρέει από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που έχουν συνυπογράψει όλα τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», προβλέπει τη δυνατότητα του καθένα να μπορεί να εξάγει σε οποιαδήποτε χώρα της αρεσκείας του τα χρήματα που έχει στη διάθεσή του.

Το μόνο που ενδιαφέρει το Δημόσιο, το μόνο, δηλαδή, που μπορεί να ελέγξει είναι αν τα σχετικά χρήματα έχουν αποκτηθεί με νόμιμο τρόπο, αν με δυο λόγια έχουν δηλωθεί στη φορολογική δήλωση.

Κατά τ' άλλα, εκείνο που έχει σημασία να συγκρατήσει κανείς είναι ότι όσοι φυγάδευσαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, δεν ανήκουν στην πλευρά των πολλών, δεν έχουν καμιά σχέση με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά. Είναι και πάλι μεγαλοσχήμονες που ανήκουν στην κάστα της πλουτοκρατίας, τα συμφέροντα της οποίας με επιμέλεια υπηρετεί η κυβέρνηση των τριών κομμάτων...