Να μπει στο επίκεντρο της πάλης το ζήτημα της εξουσίας
Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που διοργάνωσε το ΚΚ Τουρκίας στο κατάμεστο κλειστό γήπεδο της Αγκυρας την περασμένη Κυριακή
 Zafer Cimen |
Η εκδήλωση με κεντρικό σύνθημα: «Ο σοσιαλισμός θα νικήσει!» έγινε με αφορμή την επέτειο της «Σφαγής των 15», όπως έμεινε στην Ιστορία η δολοφονία 15 Τούρκων κομμουνιστών, ανάμεσά τους και του Προέδρου του ΚΚΤ, Μουσταφά Σουφί, που σφαγιάστηκαν στη Μαύρη Θάλασσα στις 29 Γενάρη του 1921, προσπαθώντας να διαφύγουν από την αιματηρή επίθεση που είχε εξαπολύσει εκείνη την περίοδο η αστική τάξη της Τουρκίας.
Στην εκδήλωση, που είχε πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα με ποιήματα, λαϊκή μουσική και προβολή βίντεο, κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κεμάλ Οκουγιάν, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας που υπογράμμισε ανάμεσα σε άλλα: «Το ΚΚ Τουρκίας παλεύει για τη σοσιαλιστική εξουσία γιατί ο σοσιαλισμός δίνει απαντήσεις στα σημερινά ζητήματα. Η μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να θεωρηθεί ξεχωριστή από την ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο». Στην εκδήλωση επίσης παραβρέθηκαν αντιπροσωπείες από το Πορτογαλικό ΚΚ και το Συριακό ΚΚ.
 |
Η κοινή δράση των ΚΚ, θεμέλιο της φιλίας των δυο λαών
«Μας συνοδεύει εδώ ανάμεσά σας ο θερμός χαιρετισμός κομμουνιστικής αλληλεγγύης της ΚΕ του ΚΚΕ, όλου του Κόμματος, φίλων και οπαδών που εκτιμούν την κοινή μας προσπάθεια, την κοινή δράση των κομμάτων μας, που αποτελεί σοβαρό θεμέλιο φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς. Θερμά χαιρετίζουμε τις κοινές μας προσπάθειες ώστε να ανασυγκροτηθεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και να υψώσει παγκόσμιο μήνυμα δράσης σαν αυτό που εσείς σήμερα προβάλλετε, το σύνθημα ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
Η κρίση του καπιταλισμού που εξελίσσεται σε ακόμα πιο βαθιά και οξυμένη, στην Ευρώπη, και εκτός αυτής, θέτει μπροστά στο κάθε κομμουνιστικό κόμμα ένα διπλό ενιαίο καθήκον: Να αναλάβουμε ακόμα περισσότερες ευθύνες και πρωτοβουλίες ώστε οι λαοί κάθε χώρας, είτε αυτή είναι στα ανώτερα διαμερίσματα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας είτε στα μεσαία είτε στα κατώτερα, να αντέξουν την πολύμορφη ιδεολογική πίεση που δέχονται, την εργοδοτική και κρατική καταστολή, να κατανοήσουν την αιτία της κρίσης, πράγμα που σημαίνει ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής συνείδησης. Και ταυτόχρονα με τη μέγιστη δυνατή ενότητα της εργατικής τάξης, με τη μέγιστη δυνατή συμμαχία της με φτωχά λαϊκά στρώματα αυτοαπασχολουμένων στην πόλη και στο χωριό, να ωθήσουν τα πράγματα προς τα εμπρός, προς τη ρήξη και την ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας.
Ξέρουμε καλά ότι ο αγώνας δεν δυναμώνει μόνο με συνθήματα και προπαγάνδα, βεβαίως και αυτά χρειάζονται. Αλλά χρειάζεται και πολύ πρακτική δουλειά, πρωτόγνωρη σε έκταση και βάθος, ώστε ο αγώνας από αμυντικός που ξεκινάει να γίνει επιθετικός, να επιφέρει ρήγματα στο συσχετισμό δύναμης, να αδυνατίζει αισθητά το αστικό πολιτικό σύστημα, να μην το αφήνει να χρησιμοποιεί όποια δυνατότητα έχει σε κάθε χώρα για να κερδίζει χρόνο σε βάρος των εργαζομένων. Ζητούμενο είναι να τεθεί στο επίκεντρο του αγώνα η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας που μπορεί να εκφράσει και τα συμφέροντα των συμμάχων της, όπως αυτοί προσδιορίζονται σε κάθε χώρα, ανάλογα με τις εξελίξεις στην ταξική διάρθρωση.
Η αιτία της κρίσης στην καπιταλιστική ανάπτυξη
Η αιτία της κρίσης στην Ελλάδα, που είναι χώρα συγκριτικά μικρή και παραγωγικά πιο αδύναμη στα πλαίσια της ΕΕ και γι' αυτό υπόκειται και στις συνέπειες του μεγαλύτερου ανταγωνισμού, είναι η ίδια με την κρίση στην Ιταλία, που θεωρείται η τρίτη οικονομία στα πλαίσια της ΕΕ, η ίδια με την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, η ίδια με την κρίση που απειλεί τη Γαλλία. Εχει την ίδια αιτία ως πηγή, με την κρίση της Αργεντινής, της Ρωσίας, της Ταϊλάνδης, των «τίγρεων» της νοτιοανατολικής Ασίας.
Βεβαίως και υπάρχουν ελληνικές ιδιαιτερότητες, δεν είναι αυτές που προκάλεσαν την κρίση.
Η πηγή της κρίσης βρίσκεται στην παραγωγή. Στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος εμφανίζονται οι αντιφάσεις και αντινομίες, οι δυσλειτουργίες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Απορρίψαμε από την πρώτη στιγμή το κάλεσμα για εθνική επιστράτευση για να σώσουμε τάχα όλοι μαζί την Ελλάδα από την κρίση.
Τρία χρόνια τώρα στην Ελλάδα αναπτύσσονται σημαντικοί αγώνες, ο αριθμός των πανελλαδικών απεργιών είναι ο μεγαλύτερος σήμερα στην Ευρώπη, ενώ υπάρχουν κλαδικές απεργίες, και πολλές αναρίθμητες κατά εργοστάσιο, κατά επιχείρηση, και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.
Εχουν πολλαπλασιαστεί και άλλες μορφές πάλης, καταλήψεις δημόσιων ιδρυμάτων και υπηρεσιών μέσω των οποίων καταβάλλονται νέοι φόροι και τεράστια χαράτσια - ακόμα και στους άνεργους - καταλήψεις υπουργείων, διαδηλώσεις με νέα ριζοσπαστικά αιτήματα. Κάθε βήμα που κάνει το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα συγκρούεται με την πιο σκληρή εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους κράτους. Εξαιρετικά σημαντικό είναι ότι σε πολλές πόλεις της χώρας και σε γειτονικές ακόμα των μεγάλων πόλεων, και της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, συγκροτούνται λαϊκές επιτροπές κοινωνικής συμμαχίας από εργατοϋπαλληλικά σωματεία που μετέχουν στο ΠΑΜΕ, από δυνάμεις των μικρομεσαίων στρωμάτων, από αγροτικούς συλλόγους, από γυναικείες οργανώσεις και οργανώσεις φοιτητών, που οργανώνουν διεκδικητικές κινητοποιήσεις, στηρίζουν και με αλληλεγγύη απεργούς, ανέργους, εμποδίζουν τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά που δεν έχουν να πληρώσουν, ή στις οικογένειες που δεν πληρώνουν τα πρόσθετα χαράτσια μέσω του λογαριασμού του ηλεκτρικού ρεύματος.
Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας που οι κομμουνιστές δεν είναι στην πρώτη γραμμή. Στους περισσότερους έχουν την πρωτοβουλία της πρότασης, ενώ μας ενδιαφέρει βεβαίως στους αγώνες αυτούς να μπουν νέες λαϊκές δυνάμεις που ως τώρα ήταν εγκλωβισμένες στην κυρίαρχη πολιτική στα αστικά κόμματα.
Το κίνημα αυτό ανάγκασε την αστική τάξη της χώρας και τα όργανα της ΕΕ να ενθαρρύνουν τη συγκρότηση μιας νέας κυβέρνησης. Τώρα στην Ελλάδα έπεσαν οι μάσκες, έχουμε τρικομματική κυβέρνηση από τα δύο αστικά κόμματα εξουσίας και ένα μικρό εθνικιστικό, αντικομμουνιστικό και ρατσιστικό που είναι ο λαγός του συστήματος, με πρωθυπουργό τραπεζίτη, που πριν λίγο καιρό ήταν αντιπρόεδρος της ΕΚΤ.
Κι όμως οι αγώνες δεν σταμάτησαν, πολλαπλασιάζονται. Αυτή η κυβέρνηση είναι πρόβα για μετεκλογική κυβέρνηση συνεργασίας κεντροδεξιάς όπως λένε, ή και στην ανάγκη κεντροαριστεράς με τη στήριξη του οπορτουνισμού που αποτελεί το ανάχωμα στην περίπτωση που δεν διαμορφωθεί άμεσα ή τα επόμενα χρόνια μια σταθερή καθαρά αστική λύση. Είναι μια ευκαιρία, μια σοβαρή δυνατότητα να κατανοηθούν τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, η αναρχία της παραγωγής. Είναι ευκαιρία για να αρχίζει σε πιο πλατιά κλίμακα να προβληματίζει και να ελκύει η προοπτική της εργατικής λαϊκής εξουσίας που αποτελεί πολιτική πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ, που απευθύνεται πριν απ' όλα στις κοινωνικές δυνάμεις και σε εκείνους που θέλουν πραγματική και όχι ψευδεπίγραφη αλλαγή, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα μαζί μας για το σοσιαλισμό.
Ο σοσιαλισμός η απάντηση στον καπιταλισμό
Το ότι δεν είναι στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική κοινωνική επανάσταση, δεν σημαίνει ότι αντικειμενικά δεν τίθεται ζήτημα αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, ως απάντηση του ξεπερασμένου καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Η κρίση θα βαθύνει, οι φυγόκεντρες τάσεις στους κόλπους της ΕΕ θα ενταθούν. Οσες θυσίες και να κάνουν οι λαοί, όση συναίνεση και υποταγή και αν δείξουν, αυτά όλα δεν θα κρίνουν τη χρεοκοπία, ούτε θα εξασφαλίσουν ανεβασμένους ρυθμούς ανάπτυξης, ούτε θα τους επιστραφούν οι κατακτήσεις που τους άρπαξαν.
Σε συνθήκες κρίσης είναι γεγονός ότι ακόμα και αν δυναμώνει στον ένα ή τον άλλο βαθμό ο ριζοσπαστισμός, σημειώνεται αναδίπλωση στα άμεσα κα πιεστικά οικονομικά προβλήματα, στο πρόβλημα των προβλημάτων την ανεργία, στο κυνήγι της δουλειάς. Εμείς προσπαθούμε να δώσουμε πιο ολοκληρωμένα στο λαό τους κινδύνους που τον απειλούν, ώστε να αποκτήσει έγκαιρα ετοιμότητα και πρόγνωση. Ο ένας κίνδυνος αφορά το πρόβλημα των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας.
Είτε υπάρχει κρίση είτε όχι, στις συνθήκες της εξουσίας των μονοπωλίων και ενσωμάτωσης στην ΕΕ, χάθηκαν και χάνονται αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, δυνατότητες παραγωγής και λαϊκής κατανάλωσης. Χάθηκαν δυνατότητες ανάπτυξης του βιοτικού, μορφωτικού, πολιτιστικού επιπέδου, με βάση τις σημερινές σύγχρονες ανάγκες. Χάθηκαν δυνατότητες να δουλεύει ο εργαζόμενος λιγότερες ώρες και να απολαμβάνει περισσότερα αγαθά, υλικά, πνευματικά, πολιτιστικά. Δεν είναι δηλαδή μόνο η απώλεια εισοδημάτων και όποιων κατακτήσεων υπήρχαν, είναι ότι πάνε να κλείσουν το δρόμο για νέες κατακτήσεις προς τα εμπρός.
Η αστική διαχείριση δεν συνοδεύεται μόνο από πολιτική αστάθεια σε εθνικό επίπεδο, φέρνει μαζί της τις τοπικές στρατιωτικές συγκρούσεις και επεμβάσεις πίσω από τις οποίες εκδηλώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι πηγές και οι δρόμοι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου θα είναι γεμάτοι με αίμα.
Οι ιμπεριαλιστές και η προπαγάνδα τους μιλάνε για «αραβική άνοιξη», εμείς μέσα στα κινήματα αξιολογήσαμε τον λαϊκό πόθο για μια καλύτερη ζωή, την αντίδραση στα οξυμμένα προβλήματα, είδαμε όμως ταυτόχρονα και την προσπάθεια να παρεμποδιστούν οι λαοί να βάλουν έστω κάποια σφραγίδα, να προληφθούν γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις και ιδιαίτερα η αφύπνιση της εργατικής τάξης, να αλλάξουν κυβερνήσεις και να επιβάλλουν πιο φιλικές στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.
Ο αγώνας κατά της ξενικής κατοχής δεν πρέπει να χάνει τα ταξικά του χαρακτηριστικά, καθώς η αστική τάξη είτε νικήσει είτε χάσει δεν χάνει τον κύριο στόχο της το τσάκισμα και την ήττα του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος γενικότερα.
Η πολιτική ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ είναι προϋπόθεση για την έκβαση της πάλης προς όφελος της εργατικής τάξης, για την προοπτική του σοσιαλισμού, για μια ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη. Αυτή η προοπτική δεν μπορεί να έλθει αυτόματα και συγχρονισμένα σε όλη την Ευρώπη, θα έλθει ως αποτέλεσμα διαδοχικών και συντονισμένων σε κάθε φάση χτυπημάτων σε εθνικό επίπεδο.
Ετσι σκεπτόμαστε, έτσι αγωνιζόμαστε, μελετώντας βεβαίως και τη δική σας πείρα και εμπειρία, όπως και των κομμάτων και κινημάτων στην Ευρώπη, παντού.
Ζήτω η φιλία των δύο λαών, η κοινή δράση των δύο κομμάτων. Ο σοσιαλισμός θα νικήσει. Και θα είναι καλύτερος και ομορφότερος από αυτόν που γνωρίσαμε, γιατί σήμερα υπάρχει η πλούσια πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οι κατακτήσεις της αλλά και τα λάθη και οι παρεκκλίσεις.
Ο σοσιαλισμός θα νικήσει!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου