Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στον σημερινό «Ριζοσπάστη» για τις πλημμύρες στη Βαλένθια της Ισπανίας ένα πράγμα επιβεβαιώνει. Οτι ο θάνατος εκατοντάδων ανθρώπων κάτω από τις λάσπες του πλημμυρισμένου ποταμού και η καταστροφή δεν ήταν μοιραίο να συμβούν. Ηταν προμελετημένο έγκλημα.
Η επίκληση της «κλιματικής κρίσης» από την κυβέρνηση Σάντσεθ και το κράτος είναι η «καραμέλα» που προκλητικά αναμασούν για να πετάξουν από πάνω τους τις ευθύνες και να χειραγωγήσουν τη λαϊκή οργή. Δεν τους «βγαίνει», όμως, όπως φάνηκε από την «υποδοχή» του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού και του βασιλικού ζεύγους στον τόπο του εγκλήματος.
Η ισπανική κυβέρνηση ήξερε πως ήταν θέμα χρόνου να πλημμυρίσει ξανά το ποτάμι. Θύματα υπήρξαν και σε προηγούμενες πλημμύρες, προειδοποιώντας για τα χειρότερα που έρχονται. Κι όμως... Η αντιπλημμυρική προστασία περιορίστηκε σε μερεμέτια, με την κυβέρνηση να επικαλείται το μεγάλο δημοσιονομικό κόστος, ενώ ξοδεύει δισ. ευρώ για να στηρίξει τα μονοπώλια και τα στρατιωτικά τους σχέδια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Τι επιβεβαιώνεται; Οτι το αστικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές, «νεοφιλελεύθερες», δεξιές, κεντρώες ή όπως αλλιώς, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να προστατέψουν τον λαό από φυσικές καταστροφές, που μόνο «άγνωστες» και «ξαφνικές» δεν είναι. Είναι αποκαλυπτικό ότι η ευρωπαϊκή στρατηγική για τις πλημμύρες ρίχνει το βάρος στην αποζημίωση των πληγέντων με ψίχουλα, θεωρώντας την πρόληψη ασύμφορη και κοστοβόρα.
Η ολοκληρωμένη παρέμβαση για τη διαχείριση του νερού και την αντιπλημμυρική προστασία είναι ασύμβατη με την πολιτική του κόστους - οφέλους, που έχει για κριτήριο τις ανάγκες των μονοπωλίων. Είναι αδύνατη όταν η γη και το νερό είναι εμπόρευμα. Οταν στον χωροταξικό σχεδιασμό κυριαρχεί η καπιταλιστική αναρχία
Γι' αυτό οι εικόνες που βλέπουμε όλο και πιο συχνά, με ολόκληρες πόλεις μέσα σε λάσπες και σωρούς πνιγμένων ανθρώπων, με γερασμένες και υποσυντήρητες υποδομές να καταρρέουν, με τις δασικές πυρκαγιές να φτάνουν μέχρι τα αστικά κέντρα και σεισμόπληκτες περιοχές να θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο, δεν κάνουν διακρίσεις...
Κοινός παρονομαστής είναι το κράτος του κεφαλαίου, που είναι επιλεκτικά ανίκανο να προστατέψει τον λαό, ακριβώς επειδή είναι ικανότατο στο να προστατεύει τα δικά του συμφέροντα και τα κέρδη.
Στην Ισπανία του σοσιαλδημοκράτη Σάντσεθ, καμιά «δίκαιη ανάπτυξη» - όπως αυτή που προπαγανδίζουν στη χώρα μας οι ομοϊδεάτες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και άλλοι - δεν έσωσε τον λαό από την καταστροφή. Αντίθετα, το μοτίβο επαναλαμβάνεται και μετά από αυτή: Το ίδιο αντιλαϊκό κράτος που έπνιξε τους κατοίκους της Βαλένθια, τους αφήνει τώρα αβοήθητους και μοιράζει υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για «αποκατάσταση των ζημιών».
Η τραγωδία στην Ισπανία είναι κόλαφος και για εκείνους που στη χώρα μας κοροϊδεύουν τον λαό ότι θα μπορούσε να αποφύγει παρόμοιες καταστροφές - όπως αυτή στα Τέμπη - αν υπήρχε «κράτος δικαίου». Το μόνο «δίκαιο» όμως που αναγνωρίζει το αστικό κράτος, είναι αυτό που επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης πάνω στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων.
Αυτές τις δύσκολες ώρες, η αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και τον λαό της Ισπανίας είναι η μεγαλύτερη συμβολή στην προσπάθειά τους να σταθούν ξανά όρθιοι στις πληγείσες περιοχές. Ο κόμπος έχει φτάσει προ πολλού στο χτένι κι αυτό δείχνουν οι οργισμένες αντιδράσεις των Ισπανών, που υποδέχτηκαν με οργή την πολιτική ηγεσία στις πλημμυρισμένες επαρχίες.
Πραγματικός αντίπαλος είναι το κράτος του κεφαλαίου που εχθρεύεται τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού. Γι' αυτό, μαζί με την πάλη για άμεσα μέτρα αποκατάστασης και προστασίας, για αποζημιώσεις 100%, είναι ανάγκη να συνειδητοποιείται ακόμα πιο πλατιά η ανάγκη της σύγκρουσης εφ' όλης της ύλης με το αντιλαϊκό κράτος και τη στρατηγική του κεφαλαίου. Να δυναμώνει μέσα από κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα η λαϊκή αντεπίθεση για την ανατροπή τους!
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 05112024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου