Θα την φορέσει ή θα μας την φορέσει ο Αλ. Τσίπρας;;;;;;;

«Θα φορέσει ή δε θα φορέσει γραβάτα ο πρωθυπουργός;». 

Κάπου εκεί προσπαθούν να φέρουν τη συζήτηση κυβέρνηση και άλλα αστικά επιτελεία, συμπυκνώνοντας την έγνοια τους και προσπαθώντας να την κάνουν και έγνοια του λαού, για το αν το αυριανό Γιούρογκρουπ θα δώσει σήμα για «ευκολίες πληρωμής» των χρεών που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και το κράτος τους στον προηγούμενο κύκλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ένα νέο κύκλο ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών. 

Εμείς πάλι δεν ξέρουμε για τον πρωθυπουργό και τι θα φορέσει.

Αλλά αν κρίνουμε από τους αντιλαϊκούς στόχους που αποτυπώνονται στο 4ο μνημόνιο ως «εγγύηση» για να ξεκλειδώσουν οι ρυθμίσεις για το χρέος, το μόνο σίγουρο είναι ότι ...θα φορεθεί πολύ η θηλιά γύρω από το λαιμό του λαού, που θα σφίγγει στο διηνεκές για να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα και οι υπόλοιποι αντιλαϊκοί στόχοι. Εκτός αν ο ίδιος αποφασίσει να την πετάξει από πάνω του...

Μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου, η κυβέρνηση και ο Τύπος που τη στηρίζει αναπαράγουν με ανακούφιση ότι η Ελλάδα έκανε το καθήκον της και ότι τον λόγο πλέον έχουν οι δανειστές. 

Με πονηριά υποστηρίζουν ότι δήθεν η κυβέρνηση είναι στο ίδιο μετερίζι με τον λαό και απέναντι από τους «θεσμούς», κάτι που προφανώς δεν ισχύει. Επιχειρούν έτσι να κολακεύσουν τους εργαζόμενους, στέλνοντας το μήνυμα ότι τώρα θα «αναγνωριστούν» οι θυσίες τους και αναμένεται να «επιβραβευτούν» γι' αυτές. 

Ποιοι υποτίθεται ότι θα τους «επιβραβεύσουν»; 

Αυτοί που τους άλλαξαν τα φώτα με τη σφοδρή κατεδάφιση κατακτήσεων δεκαετιών. 

Ο χλευασμός είναι προφανής: 

Αφού τσάκισαν τους εργαζόμενους, αφού πήραν προκαταβολικά μέτρα σφαγής για πολλά χρόνια μπροστά, τους χτυπούν και φιλικά στην πλάτη, καλώντας τους να νιώσουν ικανοποίηση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. 

Βεβαίως, «έπαθλο» υπάρχει, αλλά όχι για τον λαό, και είναι χαρακτηριστικά όσα έγραψε χτες ο «Ριζοσπάστης» για τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κατευθύνονται σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, στο όνομα των επενδύσεων. 

Η θέση, λοιπόν, των εργαζομένων δεν είναι η αναμονή της αναγνώρισης των θυσιών τους, αλλά η ορμητική είσοδος στην οργανωμένη πάλη.