Δύο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι........

Τα όσα έγιναν γνωστά σε σχέση με τις απολογίες των ηγετών της “Χρυσής Αυγής” (καθώς και το γεγονός  όσων “αυθόρμητα” προσέρχονται στις Αρχές και “καρφώνουν” ομοϊδεάτες τους) δείχνουν και μ’αυτόν τον τρόπο το πόσο “γενναία” και “αντισυστημική” είναι η Χρυσή Αυγή.

Ν. Μιχαλολιακος: «…Η Χρυσή Αυγή σε ιδεολογικό επίπεδο δεν έχει σχέση με το γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό του μεσοπολέμου αλλά εκφράζει ένα γνήσιο εθνικιστικό κίνημα…Καταδικάζω όλα αυτού του είδους τα επεισόδια (σ.σ π. χ ξυλοδαρμούς μεταναστών) και αυτό το οποίο δημόσια διακηρύσσει η Χρυσή Αυγή είναι η αυστηρή τήρηση του νόμου προς πάσα κατεύθυνση…Τα λεγόμενα Τάγματα Εφόδου αποτελούν συκοφαντία , τάγματα εφόδου η Χρυσή Αυγή δε διαθέτει…»

Χ. Παπάς: «…Πολιτικά και ιδεολογικά δεν μπορώ να έχω τις αυτές πεποιθήσεις (σ.σ τον ναζισμό) με ξένους εχθρούς που έβλαψαν την πατρίδα μου. Ο Χίτλερ πέθανε στο τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου και ουδεμία σχέση μπορεί να έχει πολιτικά με την Ελλάδα του 21ου αιώνα…». Βλέπουμε δηλαδή με μεγάλη ευκολία τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να “σωθούν” να απαρνούνται και να αποκηρύσσουν τα πιστεύω τους και το παρελθόν τους.

Η κυβέρνηση αρέσκεται να κάνει λόγο για τα “δύο άκρα” και να ταυτίζει ανιστόρητα και επικίνδυνα την εγκληματική αυτή ναζιστική οργάνωση, με τους αγώνες του λαού για “το δίκιο και την λευτεριά”, με όσους θυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους στα εκετελεστικά αποσπάσματα κατά το παρελθόν υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά τους. Ας κάνουμε μία αναπόφευκτη “σύγκριση”. Από τη μια μεριά την υποταγή και από την άλλη την ανυπότακτη θέληση. Από τη μια μεριά την υπεράσπιση του σημερινού σάπιου συστήματος και από την άλλη την πάλη για την ριζική αλλαγή του.

Ν. Μπελογιάννης (από την απολογία  του , Νοέμβρης 1951): «Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω…Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω”

Ν. Πλουμπίδης : Στις 14 Αυγούστου 1954 και ώρα 5.25’ το πρωί, στη θέση Αγία Μαρίνα στο Δαφνί, εκτελέστηκε ο κομμουνιστής ηγέτης Ν. Πλουμπίδης. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την ίδια μέρα οι αθηναϊκές εφημερίδες, υπογραμμίζοντας ως βασικά στοιχεία του γεγονότος ότι ο εκτελεσμένος «αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του» (Εφημερίδες 14/8/1954).

Αν και σαφώς προσβάλουμε τους ήρωες Ν. Μπελογιάννη και Ν. Πλουμπίδη, ακόμη και με την αναφορά στον ίδιο χώρο με τους φυρερίσκους της Χρυσής Αυγής, το κάνουμε απλά για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία του τόπου μας. 

Είναι προφανής η ύπαρξη στην κυριολεξία “δύο κόσμων”  τόσο απέναντι στα δικαστήρια, όσο και ευρύτερα. Ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, που σήμερα αναζητά διέξοδο από τη σύγχρονη βαρβαρότητα που ζει, η προβολή θετικών προτύπων ζωής αποκτά εξαιρετική προτεραιότητα. Ας συγκρίνει τους παραπάνω και ας βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα!

«...Ο Μπελογιάννης μάς έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ’ ένα γαρίφαλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει...»

(Γ. Ρίτσος, «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», 30/3/1952)