Λίγες δεκαετίες πριν, με αφετηρία το έτος 1974, η ελληνική κοινωνία βίωσε, σε επίπεδο θεσμών, κάτι που με βάση παλαιότερα κοινωνικά δεδομένα θα χαρακτηριζόταν πρωτόγνωρο.
Το ελληνικό κράτος τότε αποφάσισε να θεσμοθετήσει τη δυνατότητα επαγγελματικής απασχόλησης των γυναικών και στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Εναν χώρο που έως τότε αποτελούσε ένα αμιγώς ανδροκρατούμενο επαγγελματικό περιβάλλον, με εξαίρεση τις γυναίκες που προέρχονταν από τη Σχολή Αξιωματικών Νοσοκόμων (ΣΑΝ), έναν θεσμό που η έναρξή του ανάγεται στο 1949, όπου, ως γνωστόν, αυτός ήταν και ο πρώτος ρόλος που επιλέχθηκε από τη στρατιωτική υπηρεσία, για να ανατεθεί ειδικά στις γυναίκες.
Το 1974, η πολιτεία, αιτιολογώντας τη νομοθέτηση της συμπερίληψης και γυναικών στα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, επικαλέστηκε την ισότητα των δύο φύλων, τον εκδημοκρατισμό, αλλά και την παροχή ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών.