Η κουβέντα, διάχυτη τουλάχιστον από το 2012, περί Ελλάδας - χώρας πειραματόζωο, που όμως δεν έγινε ποτέ στο απαιτούμενο βάθος αντίστοιχο με τις κορόνες περί παγκοσμιοποίησης και νέας τάξης πραγμάτων, αρχίζει πλέον να υλοποιείται δραματικά σε πραγματικότητα. Το τίμημα βαρύτατο υλικό και ιδεολογικό, δυστυχώς δε και πολιτισμικό. Το καταβάλλουν βογκώντας εκατομμύρια εργαζόμενοι και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες απ' το Φαρμακονήσι ως την Ειδομένη. Ετσι η πατρίδα επιζεί στις παρυφές ενός καινούργιου «χάρτη» που διαμορφώνεται στην ήπειρό μας εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, ανάμεσα σε δυο σφιγκτήρες, το Μάαστριχτ στο οικονομικό - δημοσιονομικό επίπεδο και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, σε επίπεδο γεωπολιτικών - συνοριακών ανακατατάξεων και ακροβολισμών συμφερόντων.
Είναι η συμμετοχή της Ελλάδας στον πυρήνα της ΕΕ και του ευρώ, που την καθιστά ευάλωτη, χειραγωγήσιμη, έρμαιο στα χέρια της παρακμιακής και νεόπλουτης συνάμα, μετεμφυλιακής της αστικής τάξης. Αυτής που λαφυραγώγησε τον πραγματικό και αγωνιστικό πλούτο της εργατικής πλειονότητας, παρ' όλο που απ' τη χούντα και μετά, αυτό «πουλήθηκε» στην εκλογική πελατεία ως «μάτι του τυφώνα», οπότε οι κραδασμοί θα ήταν ανεπαίσθητοι.
Στον εκβιασμό της βίαιης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, οι συγκυβερνήσεις και τέλος θεαματικά και θριαμβικά, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση που δεν υπάρχει χωρίς την εθνικίζουσα δεξιά της απόφυση, έπαιξαν το παιχνίδι των αλλότριων συμφερόντων. Υπηρετώντας στο ακέραιο τα σχέδια των μεγάλων παικτών, προκειμένου να μείνουν στο τραπέζι, με ξενηστικωμένο το λαό και τη χώρα περί εκχώρησης και των ύστατων κυριαρχικών δικαιωμάτων, δηλαδή της διατήρησης των συνόρων, πρέπει να εκλαμβάνεται ως ύποπτο πλέον πυροτέχνημα. Αφού την εκστομίζουν όσοι ψήφισαν τη διέλευση ένοπλων στρατευμάτων από την επικράτεια, κόντρα στο ίδιο τους το Σύνταγμα και κατόπιν τόσα μνημόνια όσα και οι διαμαρτυρίες, εκ του πονηρού, για το ΔΝΤ κ.λπ. κ.λπ.
Τα μεν περί τέχνης του εφικτού στην πολιτική απ' τη μια και τα περί επιδέξιων οπισθίων και μεταξωτών βρακιών από την άλλη, είναι πλέον ξεπερασμένα για να καλμάρουν την παραλυτική αγωνία ενός πληθυσμού εγκλωβισμένου στην ελεγχόμενη φτώχεια, με τον πήχη κατεβασμένο ως απειλή στην εξαθλίωση. Και καπάκι ένα δυο εκατομμύρια εξανδραποδισμένους, σπρωγμένους να πακτωθούν στην περιορισμένης κυριαρχίας ζώνη Ελλάδα. Δύσκολα πια μπορεί να πεισθεί ακόμη και η τάξη των βολεμένων μικροαστών ότι θα μας... σώσει η δύναμη πυρός της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας, η νατοϊκή έγκριση των συμβολαίων περί ΑΟΖ με τους στρατοκράτες στην Αίγυπτο. `Η και δυο τρεις υπάλληλοι και δαχτυλοδειχτούμενοι - όπως η διατυμπανιζόμενη ιερόδουλη κι ο αστρολόγος - κρυφοπλούσιοι, κάτι χοντρές λίστες που μας στέλνουν οι δανειστές. Αντε και ένας εσμός από παχυλές ΜΚΟ, που κάνουν ευκολότερα τη βρωμοδουλειά τους στην πλάτη της υπέροχης αλληλεγγύης ενός λαού σαν τον δικό μας, απότοκο και των γερών ριζών του ΚΚΕ στο αίμα των αγώνων του.
Ηδη ολοένα και περισσότεροι βλέπουν και συνειδητοποιούν πως η ενσωματωμένη αριστερά αρχίζει να κυβερνάει κυνικά και απροκάλυπτα τον τόπο ωσάν ανώνυμη εταιρεία. Με μεικτά διοικητικά συμβούλια, και ηρωικές διατηρήσεις «μετοχών» του «δημοσίου», ώστε να ξεπουλάει τα φιλέτα του πλούτου και να αναδιανέμει τη φτώχεια έχοντας σύμμαχο τους πάντες πλην ΚΚΕ, μέσα σε τραμπουκοβαβούρες που αρχίζουν απ' τα τερατώδη φασιστικά κατορθώματα στη δίκη της ΧΑ και τελειώνουν στο στυλ Πολάκη και στη σκούπα που μάζεψε τους δημοσιογράφους στον κόμβο σύγκρουσης κοντέινερ με πρόσφυγες...
Σε μια τολμηρή αντιστοιχία εκτίμησης των κινδύνων, η χώρα μοιάζει με τη Γιουγκοσλαβία, μεταξύ συμφωνιών Ντέητον και Ραμπουγιέ. Δεν είναι μεν, αλλά και δεν ομολογείται πως ως μπαμπούλας, επισείεται κάθε φορά που χρειάζεται να υπενθυμιστεί στην πρωτοφορεμένη αριστερά της ταχέως εκφασιζόμενης Ευρώπης, ότι της επιτρέπεται να κυβερνά, ακριβώς επειδή δεν είναι τέτοια. Η παγίδα για το λαό, που δεν αντέδρασε ούτε μετά το δημοψήφισμα, είναι να δώσει και τα ρέστα του. Τα έχουν και ονοματίσει και κοστολογήσει. Τα λένε Ομοψυχία! Συναίνεση στην επιλεκτική ταξική σφαγή. Σαν να χρηματοδοτείς δηλαδή με το κόψιμο της επικουρικής σου την κύρια σύνταξή σου αλλά και το αφεντικό σου, με την αποδοχή συλλογικής σύμβασης απληρωσιάς και μηδενικής συνδικαλιστικής αντίδρασης... Οποιος τη χορηγεί πάντως, να ξέρει ότι θα την βρει στις επωμίδες και τα γαλόνια των δήμιων που τους πέρασε για σωτήρες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου